In de trein tussen Budapest en Bratislava een aantal boeken weggesnoept. Ik had Tartt thuisgelaten, te zwaar, en in plaats daarvan o.a. gekozen voor Hella Haasse.
Het verhaal: de emeritus-hoogleraar Kunstgeschiedenis Herma Warner wordt door een journalist benaderd omdat hij gehoord heeft dat zij Mila Wychinska gekend zou hebben. Herma graaft in haar herinneringen voor de journalist en wij lezen mee. Mila, geboren Adele (Dee) Mijers, is een jeugdvriendinnetje van Herma uit Indonesie. Zonder verklappers kan ik niet meer over het verhaal kwijt, helaas...
De titel slaat op de vorm van het oog van sleutel van de ebbenhouten kist, waarin Herma haar jeugdherinneringen (rapporten, foto's, brieven ed) opgeslagen heeft. De sleutel is ze kwijt en daarom voorziet ze de journalist van herinneringen uit het hoofd.
Prachtig taalgebruik (zoals we dat van Haasse gewend zijn). Een voorbeeld:
'Zo leef ik naar mijn dood toe, in harmonie met de onbegrijpelijke orde der dingen. Boeken en muziek versterken die ervaring van rust. Ik ben wel op de hoogte van de actualiteit, maar ik neem die in me op met een relativerend vermogen dat mezelf vaak verbaast. Het verleden wijkt terug in nevels, en is alleen te interpreteren vanuit een heden dat ik evenmin in zijn ware gedaante kan zien.'
Ik ben dol op Haasse en iedereen die dat ook is, moet ook deze nieuwste roman van haar zeker lezen (andere lezers trouwens ook :-) ).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten