donderdag 28 december 2006

Kader Abdolah - Het huis van de moskee



Wat een prachtboek is Het huis van de moskee van Kader Abdolah. Bij deze beveel ik het een ieder aan!

Het boek beschrijft een 'familie' die in het huis bij een moskee woont, ergens in Iran. Het boek start in de tijd van de Shah en eindigt in het 'nu'. In een stijl die typisch is voor Abdolah, sprookjesachtig alsof het gaat om de onschuldige vertelsels van Sherazade, schetst hij het leven en de veranderingen daarin in de Iraanse maatschappij van de afgelopen 40 jaar.

De kraai die de trouwe vriend is, de vissen in de vijver, de blinde knecht die zijn tijd voornamelijk besteed aan het maken van aardewerken potten, de beschrijvingen van de tapijten die de hoofdpersonen Aga Djan en zijn vrouw Fagri Sadat ontwerpen, de gehandicapte zoon die 'Hagedis' wordt genoemd dragen allemaal bij aan deze sfeer.

Een prachtig plaatje van een boom voorin het boek (de boom van de binnentuin van het huis) laat je de verschillende leden van deze familie zien. In het begin heb je dit plaatje wel nodig om de personen uit elkaar te halen, maar ze worden ze allen zo levendig beschreven dat ik deze 'stamboom' al snel niet meer nodig had om de figuren uit elkaar te houden.

Allereerst is er Aga Djan, aan het begin van het boek de meest invloedrijke man van de stad. Hij is immers hoofd van het huis van de moskee en ook nog hoofd van de bazaar. Hij heeft het geestelijke en economische leven van de stad dus in zijn hand. Zijn macht brokkelt echter af als de ayatollahs aan de macht komen. Die zijn van een andere Islam en daarmee wordt Aga Djan eerst een wat invloedloze figuur en later balanceert hij zelfs op het randje van een 'persona non grata' status.

In de loop van het boek heeft de de belangrijkste moskee in de stad diverse imams. Ten eerste is er Alsaberi, een oude man die zijn tijd voornamelijk doorbrengt met lezen. Daarna komt er Ahmad, die mooi kan praten maar door de ayatollahs in de val wordt gelokt. Dan krijgt de moskee Galgal, een knappe spreker, maar een zeer gevaarlijk en machtsbelust mannetje.

Gelukkig besteedt Abdolah minstens even veel aandacht aan de vrouwen van het huis. Zo worden de dienstbodes, de 'grootmoeders' Golbanoe en Golebeh uitgebreid beschreven. Zij zijn als jonge meisjes komen dienen in het huis en vertrekken er pas als zij oud en grijs zijn, om op bedevaart naar Mekka te gaan. Een reis waarop ze zich al veertig jaar in alle stilte hebben voorbereid!

Ook Zinat, de vrouw van Alsaberi, die zich eigenlijk meesteres over het huis voelt, maar die positie met lede ogen moet overlaten aan Fagri Sadat, de vrouw van Aga Djan, wordt in kleurrijke teksten neergezet. Haar tijd zal nog komen, en inderdaad: die komt. En hoe! Ze ontwikkelt zich tot een vrouw, die door iedereen gevreesd wordt.

Het was puur genieten. Ik had het boek geleend, maar heb direct voor mezelf nog een exemplaar aangeschaft.

woensdag 13 december 2006

Nick Hornby - High fidelity



Van mijn MTBR pakte ik High Fidelity van Nick Hornby uit 1995. Het stond al jaren op de plank, ooit meegenomen van een boekgrrlsmeeting dacht ik. Toen ik het opensloeg bleek het een boekcrossingboek te zijn. Oeps. Nou ja, beter laat dan nooit heb ik het dus snel geregistreerd en gelezen.

Het verhaal
Rob is 35 en de eigenaar van een miezerige tweedehands platenzaak. Hij werkt daar met zijn al even miezerige collega's Barry en Dick. Als het boek start heeft zijn vriendin Laura Rob net verlaten. De rest van het boek staat in het teken van Laura en zijn eerdere vriendinnen. Zeg maar de mannelijke equivalent van Bridget Jones, ladlit dus als tegenhanger van de chicklit. Alleen is Bridget voornamelijk bezig met het huwelijkse aspect van een relatie en Rob met het zich niet-gebonden willen voelen. Stereotyp, toch?

Al met al best een aardig boek. Het begon m.i. behoorlijk sterk, maar zakt langzamerhand erg in. Het einde is overigens wel weer ok.

Enkele citaten:
Rob maakt met enige regelmaat lijstjes van allerlei zaken (de top vijf films aller tijden, de top vijf dansplaten, de top meest pijnlijke 'breakups'. In dit laatste lijstje (de eerste pagina van het boek trouwens!) komt Laura niet voor:
"I reckon you'd sneak into the top ten, but there's no place for you in the top five; those places are reserved for the kind of humiliations and heartbreaks that you're just not capable of delivering."

"You can see this everywhere you go: young middle-class people whose lives are beginning to disappoint them, making too much noise in restaurants and clubs and wine bars. 'Look at me! I'm not as boring as you think I am! I know how to have fun!'"

Met zijn moeder heeft Rob, natuurlijk, een moeilijke relatie:
"It would have been better for both of us if I had moved to Australia when I was fifteen, phoned home once a week and reported a sequence of fictitious major thiumphs. Most fifteen-year-olds would find it tough, living on their own (...), but nog mee. It would have been a piece of piss compared to listening to this stuff week after week."

Rob is ziek van jaloezie als Laura een nieuwe vriend heeft en vraagt zich vooral af hoe goed deze Ian in bed is:
"knowing that a successor is better in bed is impossible to take"

Maar ook Rob laat zich niet lang onbetuigd op het vrouwengebied:
"I get up to go to the loo, she says she'll show me, we bump into each other, I grab, we kiss, and I'm back in the land of sexual neurosis."

"I've arrived during the part where wine tasting becomes wine drinking and, though every now and agin I spot someone swilling the wine around in their mouth and talking bollocks, mostly the're just pouring the stuff down their necks as fast as they can."

Zo'n typische Mars en Venus-achtige conversatie:
Hij: 'What do you want me to do about it?'
Zij: 'I don't want you to do anything about it. I just want you to see that I'm not entirely defined by my relationship with you (...)'
Hij: 'Why couldn't you have just come out with it in the first place? How am I supposed to guess? What's the big secret?'

"But the Dusty Springfield look of love? Forget it. As mythical as the exotic underwear."

"I have been thinking with my guts since I was fourteen years old, and frankly speaking, between you and me, I have come to the conclusion that my guts have shit for brains."

Het boek is trouwens ook verfilmd. Leuke film!