dinsdag 25 maart 2008

John Burnham Schwartz - Claire Marvel



Ik beleefde mooie uurtjes met 'Claire Marvel', een roman van de Amerikaanse schrijver John Burnham Schwartz uit 2002.

Het verhaal
Twee jonge mensen, de politicoloog Julian Rose en de kunsthistorica Claire Marvel ontmoeten elkaar bij toeval: in de stromende regen biedt zij hem een plekje onder haar paraplu aan. Al snel worden de twee vrienden. Ze hebben beiden een bijzondere relatie met hun vader. De vader van Julian is door zijn vrouw verlaten en hangt sindsdien een beetje rond, terwijl hij wanhopig probeert te begrijpen wat er toch gebeurd is. De vader van Claire is stervende als hij haar vraagt om naar de plek te gaan in Zuid-Frankrijk waar hij zoveel goede herinneringen aan heeft. Julian gaat met
haar mee, wat een nieuwe fase in hun vriendschap inluidt. De verlegen Julian merkt dat hij zeer verliefd is op Claire, maar zij prefereert zijn erudiete docent. Daarom 'vlucht' Julian naar New York, waar hij opgroeide, om les te gaan geven aan de middelbare school waar hij zelf opgezeten heeft. Pas als hij Claire jaren later weer tegenkomt, beseft hij dat hij eigenlijk altijd op haar gewacht heeft. Dan verdwijnt ze weer uit zijn leven. Het boek krijgt een indrukwekkende ontknoping in Zuid-Frankrijk.

Eigenlijk een simpel liefdesverhaal, maar het is geen suf boeketboekje, nee, in tegendeel, het is juist mooi. Eén minpuntje: het gaat hier en daar wel behoorlijk ver in het opnemen van allerlei politicologische beschouwingen waarvoor je behoorlijk ingevoerd moet zijn in de Amerikaanse politieke geschiedenis en de verhoudingen binnen de Amerikaanse politiek. Maar voor de lezers die momenteel de verkiezingsstrijd volgen is dit vast geen probleem.

-------------------------------------------------
Rain the size of Tic Tacs was pelting me; water was leakingout of my hair and down the back of my neck. I rubbed a sopping shirtsleeve across my face.
-------------------------------------------------
She'd sat beside his rented hospital bed in the living room of the Stamford house, se later told me, jotting down his memories. And what surprised her was how fresh it all still was to him, particular and distinct. As though is wasn't the past that had gotten abstracted and fragmented by life, but rather the present.
-------------------------------------------------
From a one-lane paved road we followed a dirt path in the direction of the ruin. The land here was desiccated and unforgiving, savage with stone.
-------------------------------------------------

Geen opmerkingen: