In dit boek zijn de brieven gebundeld die Willem Nijholt van zomer 2004 tot het voorjaar van 2011 aan Hella Haasse schreef. Zijn jeugd in Indonesië, de helse periode in het Jappenkamp, de tijd dat het gezin na de oorlog in Nederland komt, zijn auditie bij de toneelschool, verhalen van zijn actieve toneelleven en (het is immers een oude man) gemopper over gezondheid en dat alles vroegah beter was: het hele palet komt langs.
Nijholt is een prima verhalenverteller. Hij schrijft soepeltjes de ene herinnering na de andere op. En ook in zijn zeurpraatjes blijft hij mooie zinnen weven. Ik vond het verrassend te merken dat Nijholt, die ik altijd in de hoek 'vileine nicht' had geplaatst, ook heel teder kan schrijven over bijvoorbeeld zijn moeder.
De enige over wie je als lezer eigenlijk vrijwel niets te weten komt, is de partner van Nijholt: van hem komt eigenlijk alleen de naam met enige regelmaat voorbij. Maar wat voor mens dat is, kom je niet te weten. En, niet onbelangrijk, over Hella Haasse, want de brieven gaan vooral over Nijholt zelf en vrijwel niet over Hella...
Een fijn boek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten